آیا می دانستید؟....
آیا می دانستید؟....
آیا می دانستید طول بلندترین برج جهان نزدیک به یک کیلومتره؟
آیا می دانستید اولین صدایی که در ایران ضبط شده
صدای مظفرالدین شاه قاجار بوده؟
آیا می دانستید اولین بنای پنج طبقه ایرانی که برای نخستین بار در تاریخ ساختمان سازی در ایران در اون آهن به کار رفت، ساختمان شمس العماره بوده؟
( این ساختمان در زمان ناصرالدین شاه قاجار و به دستور او ساخته شد)
آیا می دونین آش شله قلمکار برای اولین بار در زمان ناصرالدین شاه پخته شد و از اون به بعد به صورت یه رسم سالانه پخته می شد؟
قصه این آش رو، چرایی رسم شدنش رو و مثل آش شله قلمکار شدن یه کار رو با ما در ادامه مطلب بخونین...
و اما داستان آش پر دردسر ناصرالدین شاه
این ماجرا حدود 150 سال پیش رخ داده
بیماری وبا در تهران به جان مردم افتاده بود و از قضا ناصرالدین شاه هم به این بیماری دچار شد. برای شاه آشی تهیه کردن که انواع و اقسام چیزها رو در اون ریخته بودن. شاه چاقو چله از اون اش خورد و اتفاقا حالش خوب شد. برای همین از این آش خاطره خوبی در ذهنش موند. به این آش، آش شله قلمکار می گفتن. از اون به بعد شاه تصمیم گرفت کاری کنه که هیچکس داستان اون آش رو فراموش نکنه
بنابراین دستور داد هر سال اون آش رو بپزن
و اما ادامه ماجرا...
بهار هر سال شاه قاجار، همه اطرافیان خودش رو ( وزیران، شاهزاده ها، اشراف، همسران،غلامان، فرماندهان و ...) رو جمع می کرد و می رفتن به یه منطقه به اسم سرخه حصار در شرق تهران
اونجا چادرهای زیادی برپا می شد. همراهان شاه گروه گروه در اون چادرها می نشستن و مواد لازم آش رو آماده می کردن. این آش بزرگ در 12 دیگ بزرگ بار گذاشته می شد. چند راس گوسفند بیچاره هم در آش ملوکانه پخته می شدند. هرچیز دیگری رو هم که بشه فکرش رو بکنی در این آش می ریختن: نخود، سبزی، لوبیا، ماش، عدس، برنج، فلفل، سیب، گشنیز، چغندر، لپه، بادمجان، روغن، مرغ، قند، آبلیمو، آلوبخارا و ...!
هر کدوم از نزدیکان شاه سعی می کرد تا در تهیه این آش بیشتر همکاری کنه تا دل شاه رو به دست بیاره
بعد از خوردن آش هم جشنی برپا می شد.
از اون موقع، هر کس کاری انجام بده که نظم مشخصی نداشته باشه، به نتیجه کار اون” آش شله قلمکار” می گن. این ضرب المثل در موارد دیگه ای هم بکار میره مثل وقتی: کاری با شلختگی انجام بشه، یا جایی بهم ریخته و درهم و برهم باشه، یا جایی چیزهای بی ربط در کنار هم قرار گرفته باشن
این مطلب برداشتی بود از متن “ضرب المثل های تاریخی”، رشد دانش آموز، مهر91
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
